Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/795

nie swą rękę z ręki młodzieńca i, cofnąwszy się o parę kroków, zawołał:
 — Tyś chyba oszalał.
 — Mój Książę...
 — Ożenić się... mając zaledwie lat dwadzieścia... ożenić się... kiedy ja właśnie myślę, żeby ci...
 I arcyksiążę nie dokończył swoich słów, a wracając skutkiem zastanowienia do zwykłego spokoju i pozornej obojętności, dodał:
 — Z kimże to chcesz się ożenić... Franciszku?
 — Z panną Antoniną Hubert, Mości Książę.
 — I cóż to jest ta panna Antonina? Jakie jest jej nazwisko?
 — Hubert... mój Książę.
 — Więc czem ona jest ta panna Antonina Hubert?
 — Synowicą pewnego francuskiego urzędnika sądowego, synowicą prezesa Hubert.
 — A gdzieżeś ty poznał tę pannę?
 — Tutaj... Mości Książę.
 — Tutaj? Nigdy nie przyjmowałem nikogo pod tem nazwiskiem.
 — Jeżeli mówię tutaj, Mości Książę, rozumiem przez to, że ją poznałem w tej alei.
 — Wytłumaczże się jaśniej.
 — Wasza Cesarska Wysokość widzi ten mur oddzielający nasz ogród.
 — Więc cóż stąd?
 — Przechadzałem się w tej alei, kiedy pierwszy raz ujrzałem pannę Antoninę...
 — W tym ogrodzie? — zapytał arcyksiążę, zbliżając się do muru i zaglądając na drugą stronę, poczem dodał — zatem osoba ta mieszka w sąsiednim domu?
 — Tak jest, Mości Książę, jej stryj zajmuje część dolnego mieszkania.
 — Bardzo dobrze. — I po chwili namysłu, książę dodał: — ofiarowałeś mi swoje wyznanie, przyjmuję je,