Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/801

— Ponieważ jestem człowiekiem honoru, Mości Książę.
 — Człowiekiem honoru! Jesteś, Mości panie człowiekiem nieuczciwym, lub zwiedzioną ofiarą.
 — Wasza Cesarska Wysokość...
 — Albo nikczemnie oszukałeś niewinność piętnastoletniej panienki, albo sam jesteś ofiarą jej przewrotności, powiadam ci: Paryżanki potrafią dosyć wcześnie starać się o mężów.
 Franciszek w milczeniu patrzył przez chwilę na księcia, ale bez zarumienienia, bez gniewu, jakgdyby daremnie szukał znaczenia tych słów, które nie dotknęły go ani w jego miłości, ani w jego poczuciu honoru.
 — Przebacz Wasza Cesarska Wysokość — odpowiedział — ale tego nie rozumiem.
 Franciszek wyrzekł te słowa z wyrazem takiej szczerości, z pewnością tak naturalną, że arcyksiążę, coraz bardziej zdziwiony, dodał po chwili milczenia, przenikliwym wzrokiem wpatrując się w młodzieńca.
 — Wszakże powiedziałeś mi, że twoje małżeństwo z tą panienką nie może być odwleczone?
 — Nie, Mości Książę, po uzyskaniu zezwolenia Waszej Cesarskiej Wysokości, nie może ono być odwleczonem.
 — Gdyż w przeciwnym razie ubliżyłbyś honorowi?
 — Tak jest, Mości Książę.
 — W czemże to... i dlaczego... uchybiłbyś honorowi, nie zaślubiając panny Antoniny?
 — Ponieważ wobec nieba przysięgliśmy sobie wzajemnie do siebie tylko należeć — odpowiedział Franciszek ze stłumionym zapałem.
 Książę, uspokojony już w połowie, dodał jednakże:
 — Więc... wskutek jakich okoliczności... przyszło pomiędzy wami do złożenia sobie takiej przysięgi?
 — Lękając się urazić lub nadużyć uwagi Waszej Cesarskiej Wysokości, przerwałem moje opowiadanie.