Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/824

 — Jakto! pomimo tego wszystkiego, com powiedział, pani jeszcze ma nadzieję?
 — A przynajmniej pretensję do niej, Mości Książę.
 — Podobne wyznanie...
 — Jest bardzo skromne, gdyż ja nie liczę na moją obecność.
 — Na cóż tedy pani liczy?
 — Na moją nieobecność, Mości Książę — rzekła Magdalena, wstając z krzesła.
 — Na nieobecność pani?
 — Na moje wspomnienie, jeżeli Wasza Książęca Mość tak woli.
 — Pani się oddala — rzekł książę skwapliwie, nie mogąc już ukryć swego niezadowolenia i żalu — pani się już oddala?
 — Jest to mój jedyny i ostatni środek skłonienia Waszej Książęcej Mości do moich żądań.
 — Ależ pani...
 — Czy Wasza Książęca Mość życzy sobie, ażebym powiedziała, co później nastąpi!
 — Słucham panią, i owszem.
 — Opuszczę ten pałac. Z początku uczujesz Wasza Książęca Mość wielką swobodę, jakgdyby uwolnienie od jakiegoś nieznośnego ciężaru; obecność moja nie będzie dręczyła Waszej Książęcej Mości różnemi uczuciami, które mają swój niepokój i powab; wygna mnie Wasza Cesarska Wysokość zupełnie z myśli swojej. Na nieszczęście, zwolna i wbrew Jego woli powrócę do niej; moja tajemnicza, osłoniona postać będzie ścigać wszędzie Waszą Książęcą Mość, kiedy uczuje Książę daleko wyraźniej jak mało platonizmu było w jego skłonności dla mnie, a uczucie to będzie dlatego tem drażliwsze, tem uporczywsze. To też jutro, może pojutrze, namyśliwszy się, że żądania moje miały tylko cel szlachetny, wspaniałomyślny, Wasza Książęca Mość będzie gorzko żałował