Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/871

 — Czego chcesz? — opryskliwie zapytał finansista — nie dzwoniłem na ciebie.
 — Panie... jakaś dama.
 — Nie mam czasu.
 — Przybywa ona o wypłatę wekslu.
 — Niech idzie do kasy.
 — Dama ta chce koniecznie z panem mówić.
 — To być nie może, niech idzie do kasy.
 Służący wyszedł, Paskal zaczął pisać dalej, ale wkrótce służący znowu powrócił.
 — Przestanieszże ty mi przeszkadzać? — krzyknął Paskal. — Czegóż znowu chcesz?
 — Panie, ta dama...
 — Do pioruna! czy ty sobie żartujesz ze mnie? Mówiłem ci, żebyś ją odprawił do kasy!
 — Dama ta oddała mi swój bilet, mówiąc mi, ażebym pana prosił o przeczytanie tego co na dole napisała ołówkiem.
 — Daj... zobaczę... To rzecz nieznośna — rzekł Paskal, biorąc do ręki bilet, na którym przeczytał, co następuje:
 Margrabina de Miranda.
 Pod nazwiskiem było napisane ołówkiem:
 Która miała zaszczyt spotkać pana Paskala w Elysée-Bourbon, u arcyksięcia Leopolda.
 Gdyby piorun był uderzył u stóp Paskala, nie byłby nim pewnie więcej przerażony; nie mógł oczom swoim uwierzyć, i powtórnie jeszcze przeczytał bilet, mówiąc do siebie:
 — Margrabina de Miranda... więc ona jest margrabiną... Ba! taka to pewnie margrabina jak Lola-Montes hrabina; szlachectwo spódniczkowe; ale mniejsza o to... zawsze to ona... Ona tu... u mnie... w chwili, kiedym