Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/887

XXVII.

 Jakeśmy już powiedzieli, Magdalena wyszedłszy z domu Paskala, kazała się zawieźć do pani Dutertre; ta była sama w swoim pokoju sypialnym, gdy służąca oznajmiła jej przybycie margrabiny.
 Zofja siedząc w obszernym fotelu, zdawała się być pogrążoną w bolesnej rozpaczy; na widok swej przyjaciółki, spiesznie podniosła głowę, jej zmienione rysy, świeżemi śladami łez naznaczone, pokryte były śmiertelną bladością.
 — Patrz... czytaj... i nie płacz więcej — zawołała Magdalena — doręczając jej akt podpisany przez Paskala — czy nie słusznie mówiłam wczoraj: Nie trać nadziei.
 — Ten papier! — rzekła pani Dutertre ze dziwieniem — cóż to znaczy? wytłumacz się.
 — Jest to twoje i twego męża oswobodzenie.
 — Nasze oswobodzenie?
 — Pan Paskal zobowiązał się pozostawić twemu mężowi tyle czasu, ile mu będzie potrzeba do zaspokojenia jego długu.
 — Miałożby to być prawdą?! nie... nie... takie szczęście, powtarzam jeszcze, to być nie może!
 — Przeczytaj więc... niewierna.
 Zofja przelotnie przejrzała dokument, poczem spojrzawszy na margrabinę ze dzumieniem.
 — To cud jakiś — rzekła — nie mogę oczom moim