Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/889

że w życiu mojem nie zapomnę tego, co ci jesteśmy winni.
 Tu pani Dutertre zakryła twarz rękoma i zalała się łzami.
 Margrabina zastanowiła się chwilkę i zdawała się powątpiewać, poczem dodała:
 — Zofjo, gdzie jest twój mąż?
 Młoda kobieta zadrżała, zarumieniła się zbladła kolejno, nareszcie zawołała mimowolnie i z obawą.
 — Chcesz wiedzieć?
 — Tak jest.
 — Nie wiem... czy teraz jest... w fabryce — odpowiedziała pani Dutertre jąkając się — lecz jeżeli życzysz sobie... jeżeli tego koniecznie pragniesz... każę go zawołać... ażeby się od ciebie samej dowiedział... ile ci zawdzięczamy...
 Margrabina smutnie kiwnęła głową i odpowiedziała:
 — Nie dla odbierania podziękowań twego męża, chciałam się z nim zobaczyć. Zofjo, chciałam tylko... ażeby ciebie... i jego razem... pożegnać...
 — Pożegnać nas?
 — Dziś wieczorem wyjeżdżam z Paryża.
 — Wyjeżdżasz! — zawołała pani Dutertre, i w głosie jej odbiła się dziwna mieszanina zdumienia, smutku i radości.
 Żaden z tych odcieni nie uszedł baczności i przenikliwości Magdaleny.
 Naprzód doznała jakiegoś przykrego wrażenia, nawet jej oczy łzami zaszły; później atoli, tłumiąc swoje wzruszenie, rzekła do swej przyjaciółki, uśmiechając się ze słodyczą i biorąc ją za obie ręce:
 — Moja biedna Zofjo, ty jesteś zazdrosna.
 — Magdaleno!...
 — Jesteś względem mnie zazdrosna... przyznaj sama...
 — Upewniam cię...
 — Zofjo.. bądź otwartą, zaprzecz temu, byłoby to toż