Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/917

 — Jest, pani margrabino, znajduje się w przedpokoju.
 — Przyślij go do mnie.
 Służący wyszedł z pokoju.
 — Dlaczegóż to, Florencjo, chcesz wysłać innego służącego, nie tego, który tu już przyszedł? — zapytała pani d’Infreville.
 — Mój kamerdyner umie czytać; zdaje mi się, że jest dosyć ciekawy, zdziwiłby się, że piszę do ciebie wtedy, kiedy sama jesteś u mnie. Lokaj zaś, którego kazałam zawołać, nie umie czytać, jest ograniczony, nie trzeba się zatem niczego z jegoo strony obawiać.
 — Masz słuszność, wielką słuszność; w pomieszaniu mojem nie zastanowiłam się nad tem wcale.
 — Pani margrabina kazała mnie wołać? — rzekł Baptysta, wszedłszy do salonu.
 — Wszak znasz kwiaciarkę, mającą swój stragan przed Łazienkami Chińskiemi? — zapytała go Florencja.
 — Znam, pani.
 — Pójdziesz do niej i kupisz mi dwa duże bukiety kwiatów.
 — Dobrze, pani.
 I służący już chciał wyjść.
 — Ah! zapomniałam jeszcze — rzekła pani de Luceval, przywołując go napowrót — oddasz jeszcze na pocztę ten list.
 — Czy pani już nie ma żadnego zlecenia?
 — Nie.
 I Baptysta wyszedł.
 Pani d’Infreville zrozumiała zamiar swej przyjaciółki, która była tak przezorna, że główne swoje zlecenie wydala tak, jakgdyby ono było tylko podrzędnem.
 — Dziękuję, dziękuję ci, droga Florencjo — rzekła do niej z uczuciem szczerej wdzięczności. Ah! oby Bóg dał, żeby twoje dobre chęci nie były dla mnie bezskutecznemi.