Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/925

je musi panu być znanem nie przez same tylko pośrednictwo naszych wspólnych przyjaciół.
 — Jakim sposobem... przez kogo?
 — Oto... przez panią de Luceval.
 — Moją żonę?
 — Nie inaczej, panie. Nie dlatego, ażebym miał kiedyś zaszczyt być jej przedstawionym, i z którego to powodu trochę zapóźno proszę o przebaczenie. Ale pan będzie pobłażliwym, nieprawdaż? bo ja bardzo długo wcale nie ruszałem się z domu. Chciałem tylko panu przypomnieć; że ponieważ pani d‘Infreville, moja żona, jest w bardzo bliskich stosunkach z panią de Luceval, przeto i my, dzięki ich przyjaźni, nie jesteśmy sobie obcymi; zażyłość ich poczęła się w klasztorze, i nigdy przerwaną nie była, ponieważ widują się z sobą niemal codziennie, zatem...
 — Wybaczy pan — rzekł de Luceval, przerywając swemu towarzyszowi i wpatrując się w niego z nowem zdziwieniem — zapewne w tem jest jakaś pomyłka?
 — Pomyłka?
 — Albo przynajmniej nieporozumienie co do nazwisk.
 — Jakto, panie?
 — Ja rzadko opuszczam panią de Luceval; przyjmuje ona u siebie bardzo mało osób, i nigdy jeszcze nie miałem przyjemności widzieć u niej pani d’Infreville.
 Mąż Walenty zdawał się nie wierzyć własnym uszom i dodał stłumionym głosem.
 — Pan mówi, że...
 — Że nigdy nie miałem zaszczytu widzieć pani d‘Infreville u mojej żony.
 — To być nie może panie, moja żona wiecznie przesiaduje u pańskiej żony!
 — Powtarzam panu, żem nigdy nie widział pani d‘Infreville u pani de Luceval.
 — Nigdy! — zawołał mąż Walentyny, z wyrazem ta-