Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/960

 — I owszem chcę, panie, cóż mam uczynić?
 — Mówić.
 — Mówić... o czem... panie?
 — Odpowiedzieć na kilka pytań.
 — To rzecz najłatwiejsza, jeśli tylko będę wiedział...
 — Czy dawno jesteś w tej kawiarni?
 — O, jestem w niej od jej założenia, od lat dziesięciu.
 — Więc mieszkasz w tym domu?
 — Tak jest panie, sypiam na piątem piętrze.
 — I znasz wszystkich lokatorów?
 — Z nazwiska i z widzenia, panie, ale na tem ogranicza się wszystko. Jestem tu tylko markierem, nie mam zatem czasu zawierać znajomości z sąsiadami.
 Po chwili przykrego wahania, w której rysy mężczyzny z cygarem wyrażały jakąś bolesną trwogę, rzekł do markiera głosem nieco wzruszonym:
 — Tak jest, panie — odpowiedział tenże — dama, sama.
 — Pewna dama, panie.
 — Dama... sama jedna?
 I niepokój jego zdawał się powiększać w oczekiwaniu na odpowiedź markiera.
 — Tak jest, panie — odpowiedział tenże — dama, sama jedna.
 — Wdowa?
 — Tego nie wiem, panie, nazywa się tylko pani Luceval, oto wszystko, co mi wiadomo.
 — Rozumiesz to dobrze, mój przyjacielu, że jeżeli ci obiecuję sto soldów, to dlatego ażebyś mi coś powiedział.
 — Trudno, panie, człowiek mówi to, co mu wiadomo.
 — Masz słuszność. Powiedz mi otwarcie, co tu myślą w domu o tej damie? Jak ona się nazywa?
 Pytanie to widocznie uczynił dlatego, ażeby ukryć lekkie drżenie swojego głosu i ażeby mieć czas do pokonania wewnętrznego wzruszenia.
 — Dama ta, powiedziałem już panu, nazywa się pani Luceval, i trzebaby być nadzwyczajnie złośliwym, ażeby