Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/985

stem zlodowaciała, wzruszenie, zdziwienie, niedobrze mi jest, ale, może to jeszcze przejdzie.
 — Gdzież pójdziemy, pani?
 — Mało mnie to obchodzi, ale pójdźmy na nowy most, na wybrzeża.
 I oboje wróciwszy się ulicą Delfiny, prowadzili ze sobą następującą rozmowę:
 — Przedewszystkiem — rzekła młoda kobieta — powinnam panu wyjawić moje nazwisko, zapewne mało panu na tem zależy, lecz powinieneś pan wiedzieć, kim jestem, nazywam się Walentyna d’Infreville, jestem wdową.
 — Wielki Boże! — zawołał mężczyzna w płaszczu, zatrzymując się jak skamieniały — pani!
 — Jakto... Cóż to ma znaczyć?
 — Pani... jesteś... pani d‘Infreville!
 — Dlaczegóż to zdziwienie! Więc nazwisko moje nie jest panu obcem?
 — Zresztą... — rzekł mężczyzna w płaszczu, — niema w tem nic dziwnego, że pani nie poznałem ani w Brazylji, ani tutaj, gdyż pierwszy raz, kiedym panią widział, będzie temu lat cztery, nie mogłem widzieć rysów pani, któreś rękoma zasłaniała, a potem to oburzenie, jakie wówczas czułem...
 — Co pan mówi? przed czterema laty pan mnie już widziałeś? więc to jeszcze przed naszem spotkaniem w Brazylji?
 — Tak jest, pani.
 — Gdzie?
 — Doprawdy... teraz nie śmiem pani tego przypominać.
 — Jeszcze raz pytam, gdzie mnie pan widziałeś?
 — U mojej żony.
 — U pańskiej żony?
 — U pani de Luceval!
 — Co, więc pan jesteś?