Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/114

wa. Na widok Rudolfa zawołała zachrypniętym głosem:
 — Gdzie pan idziesz?...
 — Łaskawa pani, podobno w tym domu jest pokój do wynajęcia?
 — Tak, jest, na czwartem piętrze... ale teraz nie może go pan obejrzeć, bo Alfred wyszedł.
 — Pani syn zapewne?
 — Nie, panie, to nie mój syn, ale mój mąż...
 — Jeśli pani pozwoli, zaczekam na niego, bo radbym nająć ten pokój; dogodnieby mi było mieszkać w domu tak porządnie utrzymanym. Czybyś się pani nie chciała zająć sprzątaniem mego mieszkania? Tak grzeczne objawiane żądanie, wywołało zadowolenie w pani Pipelet.
 — Z największą chęcią. Za sześć franków na miesiąc będziesz pan obsłużony, jak jaki książę, — rzekła.
 — Zgada na sześć franków, pani...?
 — Pomona-Fortuna-Anastazja Pipelet.
 — A pokoju, pani Pipelet, jaka jest cena?
 — Sto pięćdziesiąt franków, ani grosza mniej... bo dzierżawca domu istny pies, nikomu nic nic ustąpi.
 — Jak się nazywa?
 — Pan Czerwony Jan.
 — A gdzie mieszka?
 — Na ulicy Grochowej, pod numerem 13.
 Rudolf wzdrygnął się mimowolnie.
 — Lecz, proszę pani, kto jest właścicielem domu?
 — Pan Bourdon, ale tu wyłącznie pan Czerwony Jan rządzi.
 — Kochana pani Pipelet, — rzekł Rudolf — zziębłem; bądź pani tak dobra i przynieś butelkę ratafji i dwa kieliszki, albo lepiej trzy, bo mąż zapewne niedługo wróci. — I dał jej pięć franków.
 — Pan chyba chcesz, żeby pana uwielbiać! — zawołała uradowana. — Jednak przyniosę tylko dwa kieliszki; my z Alfredem zawsze z jednego pijemy.