Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/157

 — Ale... panie... — odezwał się znowu sługa, drżący cały, — pan markiz rozkazał plenipotentowi, żeby przyszedł o wpół do jedenastej z notarjuszem; już czekają.
 — Słusznie, — odpowiedział markiz z goryczą; — kto bogaty, powinien zajmować się interesami.
 — A możeby wprzódy uprzątnąć? — zapytał smutnie kamerdyner. — Zobaczą taki nieporządek i nie będą mogli zrozumieć, co się w nocy z panem działo.
 — A gdyby zrozumieli?
 — Nie, nikt o niczem nie wie.
 — Tak, tak, nikt o niczem nie wie, — powtórzył markiz ponuro.
 Podszedł do zbioru broni, wiszącej na ścianie, przypatrywał mu się uważnie, z dziką jakąś rozkoszą i zawołał:
 — Zapomniałeś wyczyścić strzelby; skoro się ubiorę, przyniesiesz mi je do gabinetu; może jutro, albo za parę dni pojadę na polowanie; chcę obejrzeć strzelby.
 Ubrawszy się, markiz wszedł do swego gabinetu, gdzie już czekali plenipotent jego, pan Doublet i notarjusz.
 — Przyszliśmy przeczytać panu markizowi kontrakt kupna.
 — Czytałeś go, panie Doublet?
 — Czytałem.
 — Więcej mi nie trzeba, podpiszę.
 I podpisał akt. Notarjusz wyszedł.
 — Po tem kupnie, — zawołał Doublet z triumfującą miną, — dochody pana markiza wynosić będą rocznie 126.000 franków.
 — Szczęśliwy jestem, nieprawda, panie Doublet?
 — I to nie licząc jeszcze kapitałów, nie licząc...
 — Nie licząc wszystkich innych źródeł szczęścia! — przerwał d‘Harville z dwuznacznym uśmiechem. — Mając sto dwadzieścia sześć tysięcy franków dochodu z dóbr i żonę taką, jak moja... i córkę istngo anioła, nic już nie pozostaje do życzenia; nieprawdaż?