Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/16

III.

HISTORJA GUALEZY.

 — Teraz ty gadaj, Gualezo — rzekł Szuryner.
 — Tak... twoi rodzice? — spytał Rudolf.
 — Nie zmam ich; urodziłam się, jak to mówią, pod kapuścianym liściem.
 — Gualezo, — zawołał Szuryner; — jesteśmy krewni, bo i ja nie wiem, skąd się wziąłem.
 — A kto cię wychował? — przerwał Rudolf.
 — Nie wiem... O ile pamiętam (miałam wtedy lat siedem), byłam przy starej babie jednookiej; nazywali ją Puhaczką; miała nos zakrzywiony jak hak, oko zielone okrągłe. Wieczorem sprzedawałam cukier owsiany, a w rzeczy samej żebrałam... Kiedym, wracając, nie przyniosłam najmniej dzesięciu sous, dostawałam szturchańce, zamiast wieczerzy.
 — A pewna jesteś, że to nie twoja matka? — spytał Rudolf.
 — Najpewniejsza, bo mi Puhaczka dość często wymawiała, żem sierota bez ojca i matki.
 — I tak, — rzekł Szuryner, — zawsze byłaś bita?
 — Zawsze dostawałam szklankę wody, kawałek suchego chleba i kładłam się na całą noc marznąć w stary siennik, w którym Puhaczka zrobiła dziurę, żebym weń mogła wleźć. Nazajutrz dostawałam takież śniadanie, jak wieczerzę i szłam za miasto do Montfaucon zbierać