Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/180

 Rene, najmłodszy — z parobków, wybiegł.
 — Pierwszy raz dziś pani George i panna Marja nie zaszły do nas, gdy jesteśmy przy wieczerzy, — rzekł znowu stary Chatelain.
 — Pani George poszła do pokoju Marji, bo panna, wróciwszy z plebanji, zasłabła, — odpowiedziała Klaudyna, ta sama wieśniaczka, która odprowadziła Marję do domu.
 — Czy bardzo słaba nasza panienka? — zapytał Chatelain.
 — Nie, nie, Bogu dzięki! pani George powiedziała, że to nic, bo inaczej posłałaby do Paryża po pana Dawida, tego czarnego doktora. Szczególna jednak rzecz: murzyn i doktór. Biały doktór — to co innego.
 — Czyż to już raz nie wyleczył Marji?
 — Wyleczył; ale zawsze straszna rzecz, doktór murzyn.
 — Czy nie wyleczył starej Hanny, która od trzech lat nie wstawała z łóżka?
 — Wyleczył ale to zawsze murzyn, cały czarny.
 — A jakiego koloru jest mleko od czarnej krowy?
 — Naturalnie, że białe, jak śnieg białe. Przecież wszystko jedno, czy krowa czarna, graniasta, czy biała.
 — Jeżeli wszystko jedno, dlaczegóż czarny doktór ma być gorszy od białego?
 — Tak, — odpowiedziała Klaudyna po chwili namysłu.
 — Zimno na dworze, aż kamienie pękają, — rzekł Rene, wchodząc.
 — Któż tam dzwonił?
 — Biedny jakiś człowiek, ślepiec i chłopczyk, co go prowadzi.