Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/235

 — Zaraz, chciałbym ją trochę w ręku ogrzać.
 — Jakżeś dobry! ale mnie bardzo, bardzo, bardzo zimno.
 Morel zdjął kurtkę i został nagi po pas, bo biedak nie miał wcale koszuli.
 — Mężu, zmarźniesz!
 — Kiedy mi będzie zbyt zimno, znowu włożę kurtkę.
 — A ta młoda pani, co tu kiedyś wpadła i pytała, czy czego nie potrzebujemy, nie wróciła dotąd? — zapytała Magdalena.
 — Pewno przyjdzie, — odpowiedział Morel, — bo jej tak dobrze z oczu patrzy.
 — Ale ty cały drżysz, włóż kurtkę i zgaś świecę, na co się ma darmo palić, już się dzień robi.
 I w samej rzeczy światło dzienne przebiło się przez śnieg, okrywający okno i oświeciło smutną izbę.
 — Poczekam, aż będzie widniej i wtedy się wezmę do roboty, — rzekł Morel, siadając na sienniku żony — już mam tylko jeden fałszywy kamień do obrobienia.
 — Fałszywy kamień? A to jakim sposobem ci się dostał?
 — Pani Mathieu dała mi sześć fałszywych kamieni i kazała zupełnie tak obrobić, jak wprzód obrobiłem sześć prawdziwych.
 — A dlaczego kazała te fałszywe kamienie tak samo obrobić?
 — Dla jakiejś księżny, która sprzedała prawdziwe brylanty i chce na ich miejsce mieć fałszywe; pani Mathieu powiadała mi, że wielkie damy często tak robią.
 — Wieleż ci dziś pani Mathieu zapłaci za tę robotę? — spytała znowu Magdalena.
 — Nic, wszakże jeszcze jej winienem sto dwadzieścia franków.
 — Nic! ale my już nie mamy ani jednego szeląga w domu.
 — Wiem o tem, — odpowiedział Morel smutnie.