Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/238

 — Jak tu śmierdzi nędza i śmierć! — rzekł Malicorne.
 — Prawda, wcale nie piżmem nie pachnie — odpowiedział Bourdin z pogardą.
 Z za przymkniętych drzwi widać było złośliwą i chytrą twarz Kulasa, który, poszedłszy za nieznajomymi, śledził ich oczami i przysłuchiwał się z uwagą.
 — Czego chcecie? — zapytał nakoniec zniecierpliwiony Morel.
 — Szukamy Hieronima Morel — odpowiedział Bourdin.
 — Ja mim jestem.
 — Jesteś Morel, szlifierz brylantów?
 — Tak. Ale mówcie czego chcecie, albo idźcie sobie precz!
 — Boże! — zawołała przerażona Magdalena. — Mężu, krzyknij o pomoc.
 W istocie Morel, widząc zbliżających się coraz bardziej dwóch nieznajomych, zląkł się i obiema rękami nakrył brylanty!
 Kulas usłyszał słowa Magdaleny, widział poruszenie Morela, i pomyślał:
 — Aha! mówili, że on szlifuje fałszywe kamienie! Gdyby były fałszywe, toby się on o nie tak nie bał. Trzeba to powiedzieć Puhaczce!
 — Idźcie precz, albo zawołam o pomoc, — rzekł Morel.
 — Nie ty, ale my mamy prawo zawołać o pomoc. A teraz pofatygujesz się z nami do więzienia.
 — Do więzienia! ja? — zapytał jak piorunem rażony Morel.
 — Tak do więzienia, za długi.
 Malicorne przeczytał sądowy wyrok.
 — A gdzie Ludwika? — zapytał Morel nie słuchając wyroku. — Już jej niema u notarjusza, kiedy mię biorą