Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/241

rzysza, — ten hołysz gotów jest tu oszaleć naprędce spojrzyj mu tylko w oczy. Otóż masz: teraz znowu baba wyje z głodu. Co za nędza! No, bracie, nie mamy czasu czekać; ponieważ nie możesz płacić, marsz do więzienia!
 — Do więzienia! pana Morel! — zawołała wchodząc żywo na poddasze młoda brunetka, świeża, rumiana, pełna życia.
 — Ach! panno Rigoletto, — szlochały starsze dzieci, — dobra panno Rigoletto! ratuj naszego papę; chcą go zaprowadzić do więzienia, a mała siostrzyczka nam umarła.
 — Adelka umarła? — zawołała ze łzami Rigoletta — ojciec do więzienia? to być nie może.
 I Rigoletta patrzyła ze zdziwieniem i trwogą.
 — Dajcie mi tylko czas do jutra, żebym mógł oddać brylanty pani Mathieu — błagał Morel.
 — Weź je z sobą, zajedziemy do pani Mathieu a jeżeli jej nie zastaniesz, złożysz je w kancelarji więzienia.
 — Zostawcie mnie tylko do jutra! — powtórzył Morel ze łzami, — żebym mógł córkę pochować.
 — Daremnie tylko zasmuciłbyś się tym pogrzebem, — odpowiedział Malicorne ozięble.
 — Tak, zasmuciłbym się. Prawda, wy tak się boicie zasmucać ludzi — rzekł Morel z goryczą. — Lecz jedno słowo.
 — Mów prędko! — zawołał Malicorne z niecierpliwością.
 — Kiedyście odebrali rozkaz zatrzymania mnie?
 — Wyrok wydany od czterech miesięcy, ale dopiero wczoraj polecono nam go wykonać.
 — Wczoraj? a Ludwiki tu jeszcze niema. Gdzie się podziała? co się z nią stało? — mówił Morel, układając brylanty w pudełku.
 — No, ubieraj się, żwawo!
 — Ja nie mam innego ubrania.