Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/243

 — Zaczekaj, muszę z tobą pomówić — rzekł Morel i myślał, jakby ją uwiadomić o śmierci młodszej siostry.
 — Chwilka cierpliwości — zawołał Malicorne — tu mamy tylko sześćdziesiąt pięć luidorów. to jest tysiąc trzysta franków.
 — Wszak — tylko tyle winieneś, — ojcze? — zapytała zdziwiona Ludwika.
 — Tyle, — odpowiedział Morel.
 — Ale, — przerwał Malicorne, — weksel wprawdzie jest na tysiąc trzysta franków, lecz koszta sądowe wynoszą sto franków.
 — O mój Boże! — zawołała Ludwika — myślałam, że tylko tysiąc trzysta franków. Weźcie to, później wam wszystko zapłacę.
 — Nie! zaraz płać wszystko, albo do więzienia.
 — Zmiłujcie się nad nami!
 — Znowu krzyk! o hołota! Ruszaj, albo cię za kołnierz poprowadzę.
 — Biedny ojciec! myślałam, że przynajmniej go uwolnię.
 — Nie! Nie! niema sprawiedliwości na ziemi! — krzyknął Morel w rozpaczy załamują ręce.
 — Jest sprawiedliwość! Bóg zawsze lituje się nad dobrymi, którzy cierpią — odezwał się głos dźwięczny, łagodny, przyjemny.
 W tej chwili Rudolf stanął przed Morelem. Był blady i wzruszony. Wyjął z kamizelki trzy bilety bankowe i oddając je rzekł do Malicorna:
 — Masz 1500 franków, a tej pannie oddaj jej złoto.
 Sługa sądowy, zdziwiony, wziął bilety bankowe, przejrzał je; potem schował do kieszeni, i obejrzawszy Rudolfa od stóp do głowy, zapytał:
 — Bilety nie fałszywe; ale skąd je pan masz? czy do pana należą?
 Rudolf był bardzo skromnie ubrany i cały okryty kurzem, bo tylko co wyszedł ze schowania pana Pipelet.