Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/272

stawić na dole, żeby strzegli wyjścia, a Justyn niech sprowadzi fiakra.
 — Teraz — rzekł komisarz do odźwiernego — prowadź mnie do Morela.
 I poszedł na górę z panią Pipelet; lecz zatrzymał się spostrzegłszy, że za nim idą Rudolf i Rigoletta.
 — Co wy za jedni? czego chcecie? — zapytał.
 — To lokatorowie z czwartego piętra.
 — Daruj pan, nie wiedziałem, że tu mieszkasz.
 Rudolf, wnosząc, z grzeczności komisarza, że musi być człowiekiem dobrego serca, rzekł do niego:
 — Zobaczysz tam pan całą rodzinę, doprowadzoną do ostatecznej nędzy.
 — Zupełna prawda, — rzekła pani Pipelet. — Bez tego pana, którego pan komisarz widzi, a który jest perłą lokatorów, cała rodzina Morela umarłaby, z głodu.
 Komisarz spojrzał na Rudolfa z zajęciem i zdziwieniem.
 — Nie wątpię o uczciwości Morela... żałuję tylko, że muszę wypełnić przykry obowiązek przy panu, co tak interesujesz się losem tej rodziny.
 — Co pan chcesz przez to powiedzieć?
 — Nie mam powodu ukrywać przed panem, co mnie tu sprowadza. Mam uwięzić Ludwikę Moreli, córkę szlifierza.
 Rudolf pomyślał o złocie, którem Ludwika chciała zapłacić za weksel ojca.
 — O co ją oskarżają?
 — O dzieciobójstwo.
 — Boże!... biedny jej ojciec!
 — Z tego, co pan mówisz, pojmuję, że to jest okrutne nieszczęście dla szlifierza... Lecz muszę wypełnić dane mi rozkazy.
 — Ale to tylko jest podejrzenie? — zawołał Rudolf.
 — Nie mogę panu — więcej powiedzieć... Doniósł sądowi o tej zbrodni człowiek we wszech miar szacunku godny, u którego służyła Ludwika Morel...