Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/274

 — Panie komisarzu — rzekła zbliżając się odźwierna — ponieważ pan Rudolf, perła moich lokatorów, pana prowadzi, ja mogę wrócić do Alfreda.
 — Dobrze, możesz iść — rzekł komisarz.
 Weszli na czwarte piętro.
 Nagle drzwi się otworzyły. Wybiegła Ludwika, blada, zapłakana.
 — Bądź zdrów, mój ojcze — zawołała — później wrócę, teraz muszę iść.
 Na widok Rudolfa i komisarza, Ludwika i Morel stanęli w osłupieniu.
 — Zbawco nasz! — zawołał Morel, poznawszy Rudolfa — pomóż mi zatrzymać Ludwikę. Nie wiem, co się z nią stało, przeraża mnie, chce koniecznie odejść.
 Rudolf nie był w stanie odpowiedzieć.
 — Czy ty nazywasz się Ludwika Morel?
 — Tak, panie, — odpowiedziała zmieszana.
 — A ty jesteś Hieronim Morel, jej ojciec?
 — Tak, panie, ale...
 — Wejdź tu z córką, — dodał komisarz wskakując pokój Rigoletty, dokąd Rudolf już był wszedł.
 Morel i Ludwika ze zdziwieniem i przestrachem wypełnili rozkaz komisarza; jedynie obecność Rudolfa nieco ich uspakajała. Komisarz zamknął drzwi i rzekł do Morela:
 — Wiem, że jesteś uczciwy i nieszczęśliwy; ze smutkiem więc muszę ci oznajmić, że przychodzę w imieniu prawa uwięzić twoją córkę.
 — Wszystko odkryte! jestem zgubiona! — krzyknęła Ludwika w rozpaczy, rzucając się w objęcia ojca.
 — Co ty mówisz)? co? — zapytał osłupiały Morel. — Czy oszalałaś? dlaczego jesteś zgubioną? Uwięzić ciebie? Kto śmie?
 — Ja, w imieniu prawa.
 — Ach, ja nieszczęśliwa! — wołała Ludwika.