Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/299

tem nie straciłem, bo przynajmniej nie jadłem codziennego bigosu, którym nas raczy pani Seraphin.
 — Siedemnaście tysięcy franków, to suma!
 — I znaczna!
 — A jednakże przez piętnaście miesięcy, jak Germain był kasjerem, ani grosza nigdy nie brakowało w kasie.
 — Ja powiadam, iż notarjusz źle zrobił, że kazał uwięzić Germaina, bo biedny chłopiec przysięgał się na wszystko, że wziął tylko tysiąc trzysta franków.
 — Tem bardziej, że odnosił je dziś ramo do kasy właśnie kiedy notarjusz posłał po policję.
 — Otóż to wada takich ludzi bezwzględnej poczciwości Jak pan Ferrand; nie ulitują się.
 — Sprawa Germaina nie zdaje mi się czysta.
 — Wszak sam się przyznał.
 — Przyznał się, że wziął tysiąc trzysta franków, ale, zarzeka się, że nie brał ani piętnastu tysięcy franków w biletach bankowych, ani siedmiuset franków w złocie.
 — I to prawda: kiedy się do jednego przyznał, czemużby miał zapierać drugie?
 — Ja tego nie pojmuję, bo taka go czeka kara za pięćset franków, jak i za piętnaście tysięcy.
 — A! otóż i Chalamel wraca! dopiero się będzie dziwił!
 — Co u was słychać, moi drodzy; czy znów co nowego z biedną Ludwiką?
 — Jużbyś wiedział, włóczęgo, gdybyś nie siedział tak długo w mieście.
 — Czy myślicie — odpowiedział przybyły — że stąd do hrabiego Saint-Remy można ptakiem przelecieć? Czy hrabia jeszcze nie był u naszego starego?
 — Nie.
 — A kazał mi powiedzieć przez służącego, że zaraz tu przyjedzie. Ach, panowie, to mi piękny domek! — rzekł Chalamel, zdejmując kalosze.
 — Ale za to jakie ma długi — odezwał się jeden z dependentów.