Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/305

mały pugilaresik na złote klamerki zapięty, dobył z niego czterdzieści biletów po tysiąc franków i pokazał notariuszowi.
 — Ile? — zapytał notarjusz.
 — Czterdzieści tysięcy franków.
 — Daj pan.
 — Proszę skończyć prędko; zrób pan swoje, zapłać sobie i oddaj mi weksle, — rzekł hrabia, rzucając niecierpliwie na stół bilety bankowe.
 Notarjusz wziął je, wstał, poszedł do okna i pod światło oglądał jeden po drugim z uwagą tak pilną, tak obrażającą, że hrabia zbladł z gniewu. Notarjusz, jakby zgadując jego myśli, ruszył głową, odwrócił się do niego i rzekł obojętnie:
 — Zdarzały się...
 Pan de Saint-Remy, na chwilę zmieszany, odrzekł sucho:
 — Co?
 — Fałszywe bilety bankowe, — odpowiedział notarjusz, robiąc dalej swoje.
 — Dlaczego mi pan robisz taką uwagę?
 Ferrand spojrzał na hrabiego, ruszył nieznacznie ramionami i znowu w milczeniu przeglądał bilety.
 — Pytam się, dlaczegoś pan powiedział na moje bilety bankowe, że zdarzały się fałszywe.
 — Dlaczego?
 — Tak.
 — Bo wezwałem pana tutaj właśnie w interesie o fałszerstwo. — I wlepił wzrok w hrabiego.
 — Cóż ja mam z tem wspólnego?
 Po chwili milczenia, Ferrand rzekł głosem smutnym i surowym:
 — Czy pan wiesz, jakie są obowiązki notarjusza?
 — Bardzo proste, zdaje mi się. Miałem czterdzieści tysięcy franków, teraz mam tylko tysiąc trzysta.
 — Pan raczysz żartować. A ja panu powiem, że notarjusz jest w tem w sprawach doczesnych, czem spo-