Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/317

dzisz do mnie z żądaniem podstawienia dziecięcia, zniszczenia aktu zejścia, z żądaniem popełnienia zbrodni! Pierwszy raz w życiu spotyka mnie taka obelga, nie zasłużyłem jednak na nią.
 — Lecz to wszystko stanie się bez niczyjej krzywdy. Moja siostra i mężczyzna, którego chce zaślubić, owdowieli bezdzietnie, oboje opłakują stratę córki. Oszukując ich, wrócimy im szczęście, życie, zapewnimy świetny los jakiej biednej, opuszczonej dziewczynie. Więc to szlachetny czyn, nie zaś zbrodnia.
 — Przestańmy, bo nie jestem grzecznisiem i mogłabyś pani ode mnie usłyszeć prawdę aż nazbyt przykrą.
 Sara rzuciła na notarjusza, głębokie, ostre spojrzenie i rzekła ozięble:
 — Więc pan odmawia?
 — Nie obrażaj mnie pani powtarzaniem swoich obelg.
 — Strzeż się!
 — Pani mi grozi?
 — Grożę. I, żeby dowieść, że nie napróżno, wiedz naprzód, że nie mam siostry.
 — Jakto?
 — Jestem matką tego dziecięcia.
 — Pani?
 — Ja! Nieprostą drogą szłam do celu. Zmyliłam bajkę, żeby pana do litości pobudzić. Lecz jesteś bez serca, zrzucam maskę. Chcesz wojny, dobrze, będzie wojna!
 — Wojna? dlatego, że nie chcę brać udziału w zbrodniczym podstępie? Co za śmiałość!
 — Od początku naszej rozmowy, sama nie wiem dlaczego, przychodzą mi wątpliwości, czy zasługujesz pan na powszechny szacunek i poważanie, lubo je pozyskałeś.
 — Skończmy tę rozmowę.
 — Wprzód dowiedz się pan o mojem postanowieniu. Zgóry i otwarcie powiadam, że jestem przekonaną o śmierci mojej córki, ale to nic nie znaczy, powiem, że