Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/335

cenay, bardzo skromnie ubraną, okrytą dużym szalem w kapeluszu czarnym z gęstą koronkową zasłoną.
 Pani de Lucenay, mocno zmieszana, zbliżyła się do biurka notarjusza, który postąpił na jej spotkanie.
 — Panie — rzekła głosem niepewnym, ukrywając twarz za woalem, — czy można mu powierzyć tajemnicę bardzo ważną?
 — Wszystko mi można powierzyć, muszę tylko wiedzieć i widzieć, z kim mówię.
 — Może się bez tego obejdzie. Mam pana za najuczciwszego, za prawego człowieka.
 — Do rzeczy, pani, do rzeczy, czekają na mnie. Kto pani jesteś?
 — Nic panu nie przyjdzie z tej wiadomości. Mój przyjaciel, mój krewny tylko co wyszedł od pana.
 — Jak się nazywa?
 — Pan Florestan de Saint-Remy.
 — A! — rzekł notarjusz, rzucając na księżnę przenikliwe spojrzenie. — Cóż więc? Skoro pan Saint-Remy jest pani krewnym, zamiast przyznawać się do takiego pokrewieństwa, winnaś się pani rumienić.
 Tak zuchwała niegrzeczność oburzyła arystokratyczną dumę księżny. Podniosła głowę, odrzuciła na bok woal i w dumnej postawie, z rozkazującym wzrokiem, mocnym głosem rzekła:
 — Mości notarjuszu, pan de Saint-Remy należy do moich przyjaciół, powiedział mi, w jak trudnem znajduje się położeniu, będąc ofiarą podwójnego oszukaństwa. Wszystko w święcie daje się załagodzić pieniędzmi. Ile trzeba na wydobycie tych nieszczęsnych papierów?
 Ferrand, odurzony tak śmiałem wyłuszczeniem rzeczy, odpowiedział gniewnie:
 — Żądają stu tysięcy franków.
 — Będziesz je pan miał, ale proszę zaraz odesłać papiery panu de Saint-Remy.
 — A gdzie pieniądze?