Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/354

i powiedz mu, żeby tak za godzinę przyniósł kolje brylantowe za dwa tysiące luidorów, kobiety nigdy nie mają za wiele brylantów, zwłaszcza teraz, kiedy nawet suknie niemi ubierają. Ułożysz się z nim o zapłatę.
 — Dobrze, panie markizie; nie zlęknę się i tego wydatku.
 — A teraz biegnę do jubilera — dodał Doublet i wyszedł.
 Markiz zostawszy sam jeden przechadzał się po gabinecie, z założonemi rękami, w głębokiem zamyśleniu. Nagle zmienił wyraz twarzy, nie była to już wesołość, na której się oszukał intendent i stary sługa, lecz spokojne, zimne postanowienie. Niedługo to trwało, wstał znowu, otarł łzę i znowu się przechadzał z udanym spokojem.
 W tej chwili powóz zajechał na dziedziniec. Józef wyjrzał przez okno i rzekł:
 — Pani markiza wyjeżdża, zaraz zrana kazała zaprząc.
 — Idź i poproś ją do mnie, nim wyjedzie.
 — Natychmiast, panie.
 Ledwie Józef wyszedł, markiz przejrzał się z uwagą w zwierciadle:
 — Dobrze, dobrze — rzekł głucho — tak, dobrze: rumieniec na twarzy, ogień w oczach, ogień radości czy gorączki... nic nie znaczy, byle się tylko na nim nie poznano.
 Klemencja weszła.
 — Dzień dobry, kochany Albercie, kochany bracie — rzekła, ze słodyczą, podając mu rękę. Potem spostrzegłszy radość na twarzy męża, dodała: — Cóż takiego? dlaczegóż taki wesoły?
 — Bo kiedyś weszła, myślałem o tobie, kochana siostro. A nadto powziąłem dobre postanowienie.
 — Innego się po tobie nie spodziewam.
 — To, co wczoraj zaszło, szlachetność twoja i księcia dały mi dużo do myślenia i względem dalszego pożycia naszego zupełnie się zgadzam na twoją wolę, ale to zupełnie.