Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/36

ką ścisnął jak w kleszczach rękę Sary. Nim się obrócił. Puhaczka obdarła go. Sara z zimną krwią przemówiła do Toma:
 — Oddaj im pieniądze. — A zwracając się do Bakałarza, dodała: — Nie wołamy pomocy, nie róbcie nam nic złego.
 Puhaczka, przetrząsnąwszy kieszenie swych ofiar, rzekła do Sary: — Pokaż ręce, może masz pierścionki. Ani jednego... co za nędza!
 Tom z zimną krwią, która go ani na chwilę nie odstąpiła, rzekł do Bakałarza:
 — Mam w pugilaresie ważne papiery, nic ci z nich nie przyjdzie; odnieś mi je jutro, a dam ci 25 luidorów.
 — Aha! żebyś mnie przytrzymał. Gadaj zdrów...
 — Zaraz, zaraz, — zawołała Puhaczka: — jeżeli chce, można się ułożyć. Wiesz, gdzie jest Saint-Denis i Saint-Ouen?
 — Wiem.
 — Otóż przyjdź jutro rano sam jeden z pieniędzmi na równinę przed Saint-Ouen; ja tam będę z pugilaresem.
 — Ale on cię każe schwytać.
 — Nie bój się; mam jedno oko, ale dobre, jeżeli kogokolwiek z nim zobaczę, zje djabła nim mnie złapie.
 Sara, jakby uderzona nagłą myślą, zapytała bandyty.
 — Chcesz zarobić dużo pieniędzy?
 — Zapewne.
 — Widziałeś w szynku, gdzieśmy byli, człowieka, po którego przyszedł węglarz?
 — Byłbym go uczęstował, ale mnie przewrócił na stół i uciekł. Jeżeli o niego chodzi, dajcie mi tysiąc franków, a zabiję go.
 — Saro!... — zawołał Tom przelękniony.
 — Nie idzie tu o zabicie, nędzniku! — rzekła Sara. — Przyjdź jutro do Saint-Denis, będzie tam mój towarzysz