Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/39

stół jedenaście luidorów. — A wiele kosztują najęte suknie?
 Szynkarka, zdziwiona, z niedowierzaniem oglądała luidiory.
 — Czy myślisz, że fałszywe? to poślij zmienić i basta...
 — Jej suknie kosztują przynajmniej sto franków.
 — Takie łachmany? Cóż znowu... Do wczorajszej należytości dodam ci jeszcze luidora i koniec.
 — To nie dam sukien i Gualeza stąd nie wyjdzie.
 — Djabli cię kiedyś wezmą! Masz pieniądze i zawołaj mi Gualezę. Powiedz, że pójdzie ze mną na wieś... nic więcej... A madewszystko niech nie wie, żem zapłacił jej długi.
 — Mnie wszystko jedno, nawet lepiej. Niech myśli, że jest jeszcze w mojem ręku. — I wyszła, a po chwili, wróciwszy, zawołała — Gualeza nie chciała mi wierzyć i cała stanęła w płomieniach, jak się dowiedziała, żeś przyszedł. Ale kiedym powiedziała, że jej wolno na cały dzień iść na wieś... pierwszy raz w życiu chciała mi się rzucić na szyję.
 — Z radości, że się ciebie pozbędzie.
 W tej chwili weszła Gualeza. Zarumieniła się, poznawszy Rudolfa i spuściła oczy.
 — Chcesz ze mną na cały dzień pojechać na wieś, moja kochana? — spytał Rudolf.
 — Bardzo chętnie, jeżeli gospodyni pozwoli.
 — Pozwalam ci, moja koteczko, za twoje przykładne postępowanie...
 Wyszli wśród cichych przekleństw gospodyni.
 — Powiedz mi, — zapytał, — w którą stronę pojechać?
 — Wszystko mi jedno, byle na wieś... Już pięć miesięcy nie byłam dalej, jak na rynku z kwiatami.
 — Chodziłaś po kwiaty?