Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/427

 — Wolę to wreszcie, niż mieć ciebie tu i zawsze was się obawiać. Cóż robić, ponieważ nie może być inaczej, zabierz je a idźcie sobie jak najprędzej, żebym was nigdy nie widziała!
 — Więc zgoda?
 — Zgoda. Oddaj mi klucz od komórki, wypuszczę Mikołaja.
 — Niechaj się tam wyśpi, oddam klucz jutro rano.
 — A Tykwa?
 — Mniejsza o nią, wypuść ją kiedy odejdę na górę, nie mogę patrzeć na nią bez wstrętu.
 — Idź, bodajeś z piekła nie wyjrzał!
 — Tak się ze mną żegnasz, matko?
 — Tak.
 Syn zapalił świecę, otworzył drzwi od kuchni świsnął na psa i wziąwszy go z sobą poszdł na górne piętro.
 — Idź... twój rachunek skończony! — mówiła cicho wdowa, potrząsając pięścią za odchodzącym synem.
 Potem, za pomocą Tykwy, która jej przyniosła wiązkę wytrychów, otworzyła drzwi komory, gdzie Mikołaj siedział zamknięty i wypuściła go.