Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/431

czynka cichym głosem, — chustki wzięte ze skrzyni z towarami. Mikołaj przywiózł ją dziś wieczór.
 — Ukradł tę skrzynię?
 — Podobno.
 — Widzisz, Franciszku, łgałeś.
 Chłopczyk spuścił głowę i milczał.
 — Dzieci, dajcie mi wasze chustki.
 Dziewczynka zdjęła chustkę z głowy i spojrzała raz jeszcze z westchnienie na ogromną kokardę, oddała bratu. Franciszek ociągając się nieco, wyjął chustkę z kieszeni i podobnież oddał ją Marcjalowi.
 — Jutro oddam chustkę Mikołajowi, nie powinniście byli ich brać, kto korzysta z rzeczy kradzionej, równie źle czyni jakby sam kradł.
 — Jaka szkoda pięknych chustek! — rzekł Franciszek.
 — Kiedy nauczysz się rzemiosła i zaczniesz zarabiać pieniądze, kupisz takie same. No, teraz spać, dzieci, spać, już czas.
 — Dobranoc! — Marcjal ucałował dzieci i wyszedł.
 Wtem ktoś z korytarza zamknął na klucz drzwi izby dziecinnej.
 — Zamykają nas! — krzyknął Franciszek.
 — Boże, co z nami chcą zrobić?
 — Może to Marcjal nas zamknął?
 — Słuchaj, jak jego pies ujada! — rzekła Amandyna, nadstawiając ucha.
 — Dobijają się do jego drzwi, biją młotom, chcą je wyłamać.
 — Minęli nasz drzwi, schodzą po schodach.
 — A Marcjala pies ciągle wyje, słuchaj, on woła nas.
 — Kto? Marcjal?
 — Tak, on, słuchaj.
 W rzeczy samej, donośny głos Marcjala dochodził do izby dzieci.