Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/432

 — Nie możemy wyjść, zamknęli nas, a jemu musi być źle, kiedy nas woła, — rzekła Amandyna.
 Po chwili Marcjal przestał wołać, wszystko ucichło. Franciszek, nie mogąc przezwyciężyć ciekawości otworzył okno i uniósłszy nieco żaluzji, wyjrzał.
 — Tylko ostrożnie, — szepnęła Amandyna. — Co widzisz?
 — Nic nie mogę dojrzeć. Ciemno...
 — Co robią? — zapytała, podchodząc na palcach do brata.
 — Przy świetle latarni widzę. Tykwa trzyma drabinę pod oknem Marcjala.
 — Co jeszcze?
 — Mikołaj wchodzi po drabinie, ma w ręku siekierę.
 — A! nie śpicie! szpiegujecie nas! — krzyknęła wdowa, stojąca przy drabinie pod domem, spostrzegła bowiem światło przebijające się przez nawpół otwartą żaluzję. Biedne dzieci zapomniały zgasić latarnię w izdebce.
 — Zaraz przyjdę do was! — dodała groźnym tonem.