Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/434

 — Przynieś ją tu, weźmiemy ma wagę.
 — Musisz mi pomóc, Micou ojcze, ręka mnie boli.
 — Cóż ci w rękę, mój chłopcze?
 — Nic, stłukłem się.
 I tak rozmawiając znieśli miedź do sklepu z wózka zaprzężonego w ogromnego brytana.
 — Jakże się tam u was mają? twoja matka, siostra, czy zdrowe? — zapytał Micou, ważąc miedź..
 — Zdrowe.
 — A twój brat Marcjal, zawsze dziki?
 — Nie wiem, — odpowiedział obojętnie Mikołaj, — od dwóch dni nie widzieliśmy go, może wrócił sobie do boru, jeżeli przypadkiem nie utonął w swojem starem czółnie. Wiele funtów miedzi?
 — Masz dobre oko, sto czterdzieści osiem funtów.
 — Dostanę za to?
 — Trzydzieści franków.
 — Ojcze Micou, nędzne dajesz ceny!
 — Jeżeli mi dowiedziesz, że to twoja własna miedź, dam ci po piętnaście su za funt, co uczyni 140 franków.
 — Zawsze jedna piosenka! Wszyscyście jednakowi! Czy godzi się tak obdzierać przyjaciół? Ale przynajmniej liczże mi tanio towar, co u ciebie wezmę.
 — Ma się rozumieć. Czego ci trzeba? łańcuchów, haków? łańcuchów, haków do łódek czy też czego innego?
 — Trzeba mi z pięć grubych żelaznych blach, niby do okucia okiennicy. Dwa mocne zawiasy, i zasuwkę do klapy mającej łokieć tak, żeby ją można otworzyć i zamknąć swobodnie.
 — Sam sobie wybierz, mam tu całą kupę zawias. Czego ci jeszcze trzeba?
 — Nic więcej, przygotuj mi to wszystko, a ja zabiorę wracając.
 — Bądź spokojny, teraz ósma rano, za godzinę możesz wrócić, wszystko będzie gotowe. A teraz napijesz się czego?