Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/467

dom; czy nie chciałbyś go nabyć, bo i tobie takżeby się przydał — Florestan ostatnie słowa dodał z przyciskiem.
 — Nie możesz przyjąć tej propozycji, — rzekła księżna.
 — Dlaczego?
 — Kochany Konradzie, dom, który ci chcą sprzedać, już jest sprzedany innej osobie.
 Niewiadomo, jak daleko zaszłaby ta przykra rozmowa; szczęściem przerwało ją przybycie księcia de Lucenay; on z żoną i księciem Montbrison pojechali na wieczór do pani Sainval; Florestan zaś popędził do domu, pogrążony w najczarniejszych myślach. Boyer spotkał go na progu i oznamił, że stary hrabia Saint-Remy czeka już w sali, a Petit-Jean siedzi na dole w przedpokoju.
 Florestan pobiegł do ojca.
 — Przepraszam po tysiąc razy, drogi ojcze, że ci dałem czekać.
 — Człowiek, co ma w ręku fałszywy weksel, jest tu? — przerwał starzec.
 — Jest na dole.
 — Kaź mu przyjść.
 Florestan posłał Boyera po Petit-Jeana.
 Stary hrabia schował ręce w kieszeniach długiego surduta i chodził po pokoju milczący i blady. Wtem wszedł Petit-Jean.
 — Gdzie weksel? — spytał starzec.
 — Oto jest — odpowiedział Petit-Jean.
 Hrabia podał synowi dwadzieścia pięć biletów bankowych po tysiąc franków i kazał zapłacić. Petit-Jean zabrał pieniądze i odszedł; stary hrabia wyszedł za nim. Florestan rozdarł fałszywy weksel, mówiąc do siebie:
 — Przynajmniej 25,000 fr. od Klotyldy mi zastaną, ale jak się ze mną obeszła! Ale, gdzież ojciec?
 Szczęk klucza, dwa razy obróconego w zamku, zastanowił Florestana. Ojciec wrócił, był jeszcze bledszy, niż wprzódy.