Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/532

po raz pierwszy uczuł dotknięcie jej ciała, zbladł jeszcze bardziej.
 — Jakżeby taka kobieta miała; kochać inaczej, jak z najgorętszą miłością? — dodała Cecylja. — Niech ma wroga, jednem spojrzeniem wskaże go staremu swojemu tygrysowi, powie mu: uderz! a on...
 — Uderzy! — krzyknął Ferrand. — Dla ciebie gotówbym popełnić zbrodnię!
 — Słuchaj — rzekła nagle Cecylja, cofając rękę — teraz odejdź, odejdź, nie poznaję cię więcej, nie wydajesz mi się już tak szpetny jak dotąd, odejdź! — i szybko oddaliła się od furtki.
 Szatańska niewiasta zdołała. ostatnim słowom swoim nadać takie piętno prawdy, że Ferrand uwierzył jej i przejęty szaloną nadzieją, zawołał:
 — Cecyljo! jeśli rozkażesz, będę twoim tygrysem.
 — Nie, nie teraz, później, teraz nie władam sobą, luby ogień rozlewa się po moich żyłach.
 Ferrand odchodził od zmysłów.
 — O! życie oddam, za taką miłość — krzyknął, wstrząsając wściekle drzwiami — majątek, życie rzucę w przepaść za jednę minutę szczęścia przy tobie!
 Zwinna jak pantera, jednym rzutem Cecylja była już przy otworze i niby z trudnością tłumiąc własne zapały, szepnęła cichym, drżącym głosem:
 — Nie chciałam wracać do tych drzwi, a jednak przyszłam, mimowoli, bo jeszcze mi brzmi w uszach coś mi niedawno powiedział, że dla mnie gotaweś na wszystko. Kochasz mnie więc bardzo?
 — Czy chcesz złota? wszystko co mam?
 — Złota mi nie trzeba.
 — Chcesz być moją żoną? ożenię się z tobą.
 — Jestem zamężna.
 — Więc czego chcesz, o Boże! czego chcesz?