Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/552

mi, zbliżysz się do nich, żeby cię przestali nienawidzieć.
 — Wszystko uczynię, co każesz...
 — Nie będą cię mieli w podejrzeniu, a ja będę spokojniejszą. Teraz do mnie należysz, jestem twoją żoną.
 Wtem dozorca ruszył się, obudzony ze snu.
 — Prędzej, — szepnęła Rigoletta z uśmiechem, — mój mężu, pocałuj mnie w czoło, to będą nasze zaręczymy. — I rumieniąc się, oparła się głową o kratę żelazną.
 Germain, głęboko wzruszany, dotknął ustami jej czystego białego czoła, i łza więźnia, spadła na nie.
 — Ho, ho, już trzecia godzina, — rzekł dozorca wstając, — a osoby przychodzące powinny odejść o drugiej. No, panienko, cóż robić, trzeba już pójść.
 Germain odbierając chustkę z rąk Rigoletty, rzekł do niej wzruszony:
 — Bądź zdrowa, do widzenia, wkrótce. Teraz już nie obawiam się prosić cię, żebyś przyszła jak najprędzej.
 — A ja chętnie przyrzekam. Do widzenia Germainie, nie żałuj chustki, tu wilgoć, możesz się przeziębić.
 — O! zawsze ja będę nosić, — odpowiedział Germain, całując chustkę.
 W kilka minut później Rigoletta wychodziła na ulicę, weselsza daleko, niż przyszła.
 Podczas jej rozmowy z Germainem, zaszły na jednym z dziedzińców więzienia inne sceny, tam więc zaprowadzimy czytelnika.