Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/585

 — Gdzie mój zbawca? — zapytał dozorcy, który go ocucił.
 — W gabinecie dyrektora.
 — Jużbym nie żył, panie; o, powiedz, kto on jest?
 — Nazywają go Szurynerem; kiedyś był na galerach.
 — Nowe jego przewinienie zapewne nie jest ważne?
 — Owszem, bardzo ważne; kradzież, dopełniona nocą w zamkniętym domu; zapwne toż samo dostanie mu się co Pique-Vinaigroiwi: piętnaście do dwudziestu lat ciężkich robót.
 — Ach, to okropne! A jednak człowiek ten nie znając mnie, stanął w mojej obronie. Tyle odwagi. Zabiliby mnie, gdyby nie jego postępek!
 — Jutro będziesz pan miał osobną celę i niczego już odtąd obawiać się nie masz powodu.
 — Chciałbym podziękować memu zbawcy.
 — Cyt! właśnie wychodzi od dyrektora. W każdym razie otrzyma niejaką nagrodę za to, co dla pana uczynił, ani wątpię, że go wyznaczą kapitanem Lwiej Jaskini zamiast Szkieleta, który odtąd będzie trzymany w ścisłem zamknięciu.
 W chwili po oddaleniu się dozorcy, Szuryner wszedł, twarz jego jaśniała radością.
 — Do pioruna! — zawołał — jakżem rad, że pana uratowałem! — I podał rękę Germainowi.
 Ten, powodowany mimowolnym wstrętem, cofnął się nieco, zamiast ująć wyciągniętą rękę Szurynera, natychmiast jednak chciał wynagrodzić to pierwsze nieopatrzne poruszenie. Ale Szuryner dostrzegł je i rzekł z gorzką radością:
 — A! zapomniałem, przepraszam pana.
 — Ja winienem przeprosić, — zawołał Germain — czyliż nie jestem również więźniem. Powinienem pamiętać jedynie o wyświadczonej usłudze, uratowałeś mi życie, daj rękę!
 — Dziękuję, teraz już nie trzeba, w pierwszym mo-