Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/591

XLII.

KARA.

 Z gawędy dependentów w kancelarji notarjusza Ferrand dowiemy się o tem, co zaszło od ucieczki Cecylji.
 — Założę się, że nasz stary umrze w przeciągu miesiąca!
 — Prawda, od czasu jak służąca od niego uciekła, chodzi jak nie swój, — dodał drugi dependent.
 — Zapewne musiał się w niej kochać.
 — Nie, teraz daleko częściej, niż wprzódy widuje się z księdzem. Wczoraj, poczciwy nasz ksiądz powiedział: „Pan Ferrand jest ideałem dobroczynności i szlachetności“!
 — Dziwne rzeczy! Słyszałem od starszego dependenta, ale to sekret... Pan Ferrand sprzedaje swój urząd...
 — Co mówisz? nie może być!
 — Powiadam, że sprzedaje i podobno dostanie za niego miljon franków.
 — Bagatelka! a do tego, jak słychać, stary nasz z panem Karolem Robert puszczał się milczkiem na spekulacje i zbił masę pieniędzy.
 — Przytem zawsze żył jak sknera.
 — Jednakże dziwi mnie ten przyjaciel, co spadł do pana Ferranda, jak z nieba i nie odstępuje go. Ciągle ze starym siedzi, razem jedzą obiad i ani kroku jeden bez drugiego nie stąpi.
 — A czy nie uważałeś, że co dwie godziny przycho-