Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/62

 Puhaczka zdjęła szal. Rudolf, mimo zimnej krwi, nie mógł ukryć zdziwienia, spostrzegłszy u miej na szyi krzyżyk z lazurowego kamienia, zupełnie taki jak ten, o którym wspominała mu pani George. Uderzyła go nowa myśl: Bakałarz przed sześcioma miesiącami uszedł z galer. Mąż pani George również przed sześcioma miesiącami uszedł. Stąd prawdopodobieństwo, że Bakałarz jest mężem pani George, że musi coś wiedzieć o losie syna tej nieszczęśliwej kobiety. A nadto jeszcze posiada papiery, dotyczące pochodzenia Marji. Rzekł do Puhaczki:
 — Jakiż to piękny łańcuszek!
 — Piękny, i niedrogi. To imitacja złota.
 — A co to wisi na tym łańcuszku, to niebieskie?
 — To mi mój darował.
 Bakałarz dodał:
 — To talizman... do szczęścia pomaga.
 — Talizman? — zapytał niedbale Rudolf. — I ja chciałbym sobie kupić taki.
 — Takich rzeczy nie sprzedają; dostał mi się od mojej rodziny i dałem go Puhaczce, żeby jej przynosił szczęście... O! zobaczysz, jaka ona dzielna do roboty... Mówiłeś zatem, że przy Alei Wdowiej...
 — Pod numerem 17 mieszka bogacz... nazywa się...
 — Nie jestem ciekawy jego nazwiska.. Dość, że u niego w gabinecie jest sześćdziesiąt tysięcy franków w złocie! A czy trudne wejście?
 — Bardzo łatwe: przeleźć przez mur i drzwi otworzyć, albo wyłamać okiennicę.
 — A jeżeli się odźwierny obudzi? — zapytał Bakałarz.
 — Tem gorzej dla niego... — odpowiedział Rudolf.
 — Jeżeli wszystko prawda, coś mi mówił, to najlepiej rzecz skończyć... dziś wieczór jeszcze.
 I badawczy wzrok utopii w Rudolfie.
 — Kiedy ja nie mogę dziś wieczór...
 — No, to ja nie mogę jutro!