Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/639

nąć oczy pani Fermont, uspokoiwszy ją co do przyszłości córki, która odbierze swój majątek.
 — Odbierze! jakto?... notarjusz...
 — Musiał zwrócić wszystko, co sobie przywłaszczył szkaradną zbrodnią: bo kazał był zamordować brata pan Fermont i rozgłosił, że ten nieszczęśliwy skończył samobójstwem, strwoniwszy fortunę siostry.
 — Ach to okropne! Ledwie wierzyć mogę. Zbrodniarz popełnił dwa zabójstwa. Zamordował panią Fermont, jest sprawcą mąk, które znosi niewinna jej córka.
 — Jest sprawcą innego zabójstwa, równie strasznego — przerwała markiza.
 — Co słyszę!
 — Przed kilku dniami pozbył się biednej dziewczyny, kazawszy ją utopić...
 Saint-Remy cofnął się, spojrzał zdziwiony na markizę d’Harville, wspomniawszy Gualezę i zawołał:
 — O Boże! — pani, jakiż dziwny zbieg okoliczności, kazał ją utopić, gdzie?
 — W Sekwanie pod Asnieres, jak mi mówiono.
 — To ona! to ona!...
 — O kim pan mówisz?
 — O dziewczynie, którą ten zbrodzień chciał pozbawić życia.
 — Czy imieniem Marja?
 — Pani ją znasz?
 — Biedna... kochałam ją bardzo. Ach, gdyby pan wiedział jak była piękna, jak dobra. Ale skąd pan wiesz o niej?
 — Doktór Griffon ma o niej staranie.
 — Co pan mówisz?
 — Poczciwa kobieta, z narażeniem własnego życia, uratowała ją w naszych oczach.
 — Dzięki ci, o Boże! — zawołała Klemencja ze łzami. — Mogę więc uwiadomić go, że Marja jeszcze żyje. Ach, gdybyś pan wiedział, jak jestem szczęśliwa... A gdzie ona teraz jest?