Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/647

chwilę myślałem, że... ale nie, widzę, że się omyliłem — i Rudolf padł na krzesło, zakrywając twarz rękoma.
 Pani d’Harville stała w osłupieniu, nieporuszona, milcząca, ledwie śmiała odetchnąć, nakoniec, uniesiona religijną wdzięcznością, zapomniawszy o obecności Rudolfa i Murfa, przyklękła i wyszeptała:
 — Dzięki ci, o Boże! że wybrałeś mnie, abym mu doniosła, że córka jego żyje.
 Chociaż wymówione pocichu słowa te, doszły do uszu Rudolfa i Murfa. Książę spojrzał na markizę; niepodobna wyrazić rozlicznych uczuć, które malowały się na jego twarzy.
 — Żyje... gdzież ona jest? — spytał, drżąc cały jak liść.
 — Na dole, w moim pojeździe.
 Gdyby Murf nie był się rzucił z szybkością strzały i zatrzymał go, Rudolf wybiegłby na ulicę.
 — Książę! zabijesz ją! — rzekł Murf.
 — Od wczoraj dopiero zaczyna wracać do zdrowia — dodała Klemencja.
 — Książę, wróciłeś mi ojca. Bóg dobrotliwy dozwala mi księciu powrócić córkę — odpowiedziała Klemencja.
 — Jak została uratowana? kto ją ocalił? — zawołał Rudolf. — Patrzcie, jak jestem niewdzięczny, jeszcze o to nie spytałem.
 — Dobyła ją z wody śmiała kobieta.
 — Pani ją znasz?
 — Znam. Jutro do mnie przyjdzie.
 — Winienem jej wiele — rzekł książę — ale potrafię się uiścić. Teraz — dodał, uspokoiwszy się o tyle, że na twarzy jego nie było znać wzruszenia; — teraz jestem panem siebie. Murfie, idź, przyprowadź moją córkę.
 — Czy tylko książę jesteś pewny siebie? — spytała Klemencja — nie zdradzisz się?
 — O, bądź pani spokojną, wiem, ma jakiebym ją naraził niebezpieczeństwo, Murfie, proszę cię, nie ociągaj się.
 — Natychmiast pójdę, tylko mi książę pan pozwól mi-