Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/657

 — Siostro, wyglądasz, dziwnie ponuro.
 — Czy chciałbyś żebym się śmiała? Czy myślisz, że nasycona ambicja nadaje twarzy wyraz słodyczy i tkliwości? Poproś księcia, Tomie!
 Rudollf Wszedł i zamknął drzwi.
 — Brat wszystko pani powiedział? — zapytał książę.
 — Jedno słowo, mości książę.
 — Mów pani.
 — Pragnęłabym widzieć córkę.
 — Niepodobna. Zaledwie wraca do zdrowia. Gwałtowne wstrząśnienie groziłoby jej śmiercią.
 — Ale przynajmniej uściśnie matkę.
 — Na co to? przecież pani zostałaś księżną.
 — Nie jestem, nią i nie będę, dopóki nie ucałuję córki.
 Rudolf spojrzał na hrabinę z tkliwem zdziwieniem.
 — Jakto? nad zaspokojenie ambicji wyżej cenisz...
 — Zaspokojenie uczucia matki. To księcia zadziwia?
 — Tak jest, niestety!
 — Uważaj, książę, co czynisz, minuty życia mego są może policzone. Wrażenie, jakiego doznałam, może mnie ocalić, może mnie i zabić. W tej chwili zgromadzam wszystkie siły, całą energję, żeby je zwalczyć. Chcę widzieć córkę, a jeżeli nie, ręki księcia nie przyjmę i urodzenie jej nie zostanie uprawnione.
 — Marji tu niema, trzebaby posłać po nią do pałacu.
 — Więc poślij książę natychmiast, a na wszystko się zgodzę. Ponieważ minuty moje są może policzone, ślub odbędzie się tymczasem, zanim Marja przyjedzie.
 — Zobaczysz Marję. Napiszę do niej.
 — Pisz, książę, tu, przy biurku, gdzie zostałam raniona.
 Napisawszy list, Rudolf wstał i rzekł do hrabiny:
 — Poślę ten bilet córce, ona może tu być za pół godziny. Czy mogę teraz wprowadzić księdza i świadków?
 — Możesz, albo raczej błagam, nie zostawiaj mnie samej!
 Rudolf zadzwonił, jedna ze służebnych Sary weszła.