Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/658

 — Poprosić sir Waltera Murfa.
 Służebna oddaliła się.
 — Ten związek smutny jest, Rudolfie — odezwała się hrabina z goryczą. — Dla mnie smutny, dla ciebie będzie szczęśliwy.
 Wtem wszedł Murf.
 — Przyjacielu — rzekł doń książę — poślij ten list natychmiast przez adjutanta, niechaj weźmie mój pojazd i niezwłocznie wraca tu z Marją. Poproś księdza i świadków do przyległej sali.
 — O Boże! — wykrzyknęła Sara, gdy Murf się oddalił — daruj mi siły, abym ją mogła widzieć przed śmiercią.
 — Ach, dlaczegóż nie byłaś tak dobrą matką!
 — Dzięki tobie nauczyłam się przynajmniej żałować za błędy.
 — Więc nie zostało w tobie śladu nieubłaganej ambicji, co cię zgubiła! O, dlaczegóż ta poprawa jest tak późna!
 — Późna, Rudolfie, ale głęboka, szczera, przysięgam.
 — Saro! przez litość...
 — Rudolfie, ostatnią mam prośbę, daj rękę...
 — Ach! masz ręce jak lód! — zawołał Rudolf.
 — Tak, czuję, że umieram.
 — O! uspokój się, Bóg ci przebaczy, przyjmie twój żal szczery.
 — A ty, Rudolfie, czy mi przebaczysz? O! powiedz. Niezadługo, gdy córka nasza tu będzie, nie będiesz mi mógł wybaczyć w jej obecności. Skoro umrę, co ci szkodzi, że mnie kochać będzie?
 — Bądź spokojna, o niczem się nie dowie.
 — Rudolfie! przebaczenia! przebaczenia! Czy będziesz bez litości? Czyliż nie jestem dosyć nieszczęśliwa?
 — Niechaj ci Bóg tak wybaczy, jak ja wybaczam.
 — Przebaczasz mi z głębi serca?
 — Z głębi serca! — powtórzył książę wzruszonym głosem.