Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/673

 — Panna Rigoletta! pan Germain! — mówił szlifierz, poznając każdą z osób z nowem zdziwieniem.
 — A, starzy przyjaciele z dołu! — rzecze Anastazja, zbliżając się zkolei z Alfredem.
 — Pan Pipelet, żona jego, tyle ludzi koło mnie, zdaje mi się, że tak długo... Ale ty, ty Ludwiko! ty sama! — zawołał nakoniec, przyciskając córkę do serca.
 — Drogi ojcze, tak to ja! to matka! to nasi przyjaciele!
 — Czekajcie jeszcze, czekajcie, pamięć mi wraca. — I z przerażeniem dodał: — a notarjusz?
 — Umarł — rzecze Ludwika.
 — Umarł? Więc teraz wierzę, możemy jeszcze być szczęśliwi! Ale skąd się tu wziąłem? poco tu jestem?
 Doktór posłał po fiakra.
 Morel, jak się to często zdarza w chorobach umysłu, wcale nie pamiętał ani wiedział, że długo był niepoczytalny. W kilka minut później, z żoną i córką wyjechał z Bicetre, nie domyślając się nawet, w jakiem dotąd pozostawał miejscu.
 Dnia następnego zajaśniało pogodne słońce.
 Był to dzień śródpościa.
 O czwartej zrana, oddział piechoty i kawalerji zajął wszystkie przystępy do Bicetre.