Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/674

LVII.

TOALETA.

 Wdowa i Tykwa siedziały w ciemnej izbie, do której światło dochodziło tylko przez okienko we drzwiach.
 Wdowa siedzi w koszuli, której rękawy są zeszyte w kształcie worka, taką koszulę kładą skazanym na śmierć winowajcom, aby targnąć się nie mogli na własne życie. Siedzi na brzegu łóżka i utkwiła spojrzenie w córce.
 Przy drzwiach, pod okienkiem, weteran, łysy z białym wąsem o poważnej twarzy pełni wartę przy dwóch kobietach, skazanych na śmierć.
 — Jakie to zimno! a oczy mnie palą, męczy mnie pragnienie, straszne pragnienie! — odezwała się Tykwa.
 Stary żołnierz wstał, nalał wody w szklankę, zaniósł, i napoił ją, bo zaszyte rękawy koszuli krępowały jej ruchy.
 Wypiła chciwie i rzekła:
 — Dziękuję panu...
 — Pani, czy nie napijesz się? — spytał weteran wdowy.
 Wdowa nie odpowiedziała nawet.
 — Która godzina? — spytała Tykwa.
 — Zaraz będzie wpół do piątej, — odparł starzec.
 — Za trzy godziny! — szepnęła Tykwa, ze smutnym uśmiechem, wspominając o chwili, naznaczonej dla wymiaru kary — za trzy godziny... — Nie śmiała domówić.
 — Jesteś śmielsza ode mnie, matko... tobie nie strach...
 — Wszystko jedno. Za trzy godziny umrzesz jak prawdziwa córka rodu Marcjalów. A więc śmiało!