Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/676

 — Niestety! wszak mówiłem ci matko, nieraz.
 — Zabiją nas, jak zabili twego ojca.
 — Boże wielki, cóż ja wam pomogę teraz.
 — Jesteś kontent; odtąd, nie kłamiąc, będziesz mógł mówić, że matka twoja już nie żyje.
 — Gdybym był złym synem, nie przyszedłbym wcale.
 — O! gdybym ciebie słuchała, a nie jej, nie dostałabym się tu! — zawołała Tykwa głosem rozdzierającym duszę.
 — Tyś, matko, wszystkiemu winna, przeklinam cię.
 — Widzisz jej skruchę, radujże się.
 Marcjal przystąpił do Tykwy.
 — Nieszczęśliwa siostro! ach, teraz zapóżno!
 — Nie zapóźno, żeby się przez tchórzostwo okryć wstydem! — przerwała wdowa — szczęściem, Mikołaj zbiegł, Franciszek i Amandyna już są zepsuci, a douczy ich nędza.
 — Nadzieje twoje nie spełnią się, — odparł Marcjal z oburzeniem, — ani ja, ani one nie boimy się teraz nędzy. Wilczyca uratowała z wody dziewczynę, którą Mikołaj chciał utopić, rodzice jej ofiarowali nam grunta w Algierze, może tam przyjdzie zajrzeć Arabom w oczy, ale ja z Wilczycą nie boimy się. Jutro wyruszamy w drogę z dziećmi i nigdy nie wrócimy do Europy.
 — Czy prawdę mówisz? — spytała wdowa.
 — Ja nigdy nie łżę, — odparł Marcjal.
 — Teraz kłamiesz mnie na złość.
 — Czemu na złość? co cię w tem gniewa?
 — To, że z wilcząt zrobią się baranki.
 — Matko, poco kazałaś mi przyjść?
 — Myślałam, że obudzę w tobie duszę, że cię napoję nienawiścią, ale kto duszy niema, temu i nienawiści wlać nic można. Podły jesteś!
 Na korytarzu słyszeć się dały ciężkie kroki. Stróże wnieśli dwa krzesła, a przybyły urzędnik rzekł do wdowy drżącym głosem;