Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/685

 — Nie masz mi za złe żem cię zbudził tak rano i że przyśpieszyłem chwilę naszego wyjazdu? zapytał Rudolf z uśmiechem.
 — O! nie, mój ojcze, ranek tak piękny...
 Marja schyliła się, ojciec ucałował ją czule.
 W tej to chwili pojazd wjechawszy w tłum ludu, zaczął posuwać się bardzo wolno.
 Rudolf zdziwiony spuścił okno i po niemiecku spytał sługę idącego przy drzwiczkach:
 — Co to jest, Franc? Co za tumult?
 — Mości książę, ciżba tak wielka, że konie dalej iść nie mogą.
 — Skądże takie zbiegowisko?
 — Mości książę, słyszę, że tu niedaleko mają teraz gilotynować jakieś kobiety.
 — Franc, rozkaż pocztyljonom zawrócić.
 Sługa nie mógł dalej mówić. Tłum rozjuszany krwawemu przechwałkami Szkieleta i Mikołaja, nagle otoczył pojazd. Mimo gróźb i usiłowań pocztyljonów, zatrzymano konie i Rudolf ujrzał ze wszech stron otaczające go twarze straszne, dzikie, groźne.
 — Ojcze, strzeż się! — wołała Marja.
 — Czyś ty pan? — zapytał Szkielet, wsunąwszy ohydny łeb aż do pojazdu.
 Rudolf odpowiedział ozięble:
 — Czemu zatrzymujecie pojazd?
 — Bo się nam tak podoba, — odparł Szkielet, kładąc kościste ręce na drzwiczkach — wczoraj ty gniotłeś pospólstwo, dziś pospólstwo ciebie zgniecie, jeśli się ruszysz.
 — Ojcze, zginęliśmy — szepnęła Marja pocichu.
 Rudolfowi nie stało cierpliwości, niespokojny o Marję, której przestrach wzrastał z każdą chwilą, wiedząc, że śmiałością ukróci zuchwałość nędznika, wyskoczył z pojazdu żeby schwycić Szkieleta za gardło. Zbójca cofnął się, sięgnął z kieszeni długi nóż w formie sztyletu i rzuci; się na Rudolfa.