Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/711

V.

WYZNANIE.

 Przeczytawszy list, Rudolf zamyślił się smutno, nagle promień nadziei rozjaśnił mu czoło, i znowu zbliżył się do córki.
 — Co takiego, mój ojcze? — zapytała.
 — Nowe powody obawy o ciebie. Wyznałaś przed nami połowę tylko twoich cierpień.
 — Mów, ojcze, — przerwała Marja, zarumieniwszy się.
 — Teraz mogę mówić, pierwej zaś nie mogłem, bo nie wiedziałem, że straciłaś wszelką nadzieję w przyszłość. Chcesz wstąpić do klasztoru?
 — Jeżeli pozwolisz ojcze!
 — Chcesz nas opuścić! — zawołała Klemencja.
 — Klasztor świętej Hermenegildy obok Gerolsteinu, często widzieć was będę.
 — Pamiętaj, że te śluby są wieczne. Masz tylko lat osiemnaście i może kiedyś...
 Utkwiwszy wzrok w córce, Rudolf mówił dalej:
 — Co myślisz o księciu Henryku, twoim kuzynie?
 Marja zadrżała i zarumieniła się.
 — Ty kochasz go?
 — Nigdy nie pytałeś się o to, ojcze! — odpowiedziała, ocierając łzy.
 — Jak myślisz? Czy Henryk wie o twojej miłości?
 — Nie! pewno nie wie, — zawołała Marja przerażona.