Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/76

Na szczęście omyliłeś się, ja chciałem tę drugą flaszeczkę.
 — Tę różową? — zapytał pocichu Szuryner.
 — Tak jest, wszak tam niema innej.
 Szuryner wojskowym zwyczajem wykręcił się na na pięcie i zgniótł do reszty flaszeczkę.
 — Co robisz? skaleczysz się, — szepnął doktór.
 Szyryner, zajęty jedynie nowem poleceniem, tak delikatnie i lekko ujął cienką flaszeczkę, że doktór drżał, żeby jej nie stłukł przez zbytek ostrożności. Zbliżając się do łóżka, znowu nastąpił na rozbitą flaszkę.
 — Tak gwałtem chcesz się skaleczyć? Już drugi raz stanąłeś na szkle.
 — To nic, ja mam drewniane podeszwy.
 Po kilku łyżeczkach lekarstwa Rudolf poruszył się.
 — Wraca do przytomności, — rzekł doktór. — Puszczenie krwi ulżyło mu.
 — Zdrów! Brawo! — zawołał Szuryner z radością.
 — Milcz, — rzekł doktór surowo, — milcz i usiądź...
 — Panie doktorze, jestem cały zabłocony jak kloc tylko co z wody wyciągnięty; zawalam krzesło.
 Wtem Rudolf przebudził się, usiadł, spojrzał naokoło siebie, zebrał myśli i zawołał:
 — Murf! gdzie Murf?
 — Uspokój się, mości książę, — rzekł doktór z uszanowaniem, — mam nadzieję, że niebezpieczeństwo przejdzie!
 — Więc raniony?
 — Tak, niestety!
 — Zwodzisz mnie; on umarł, zamordowany!... I to z mojej przyczyny! — zawołał Rudolf, wznosząc ręce do nieba.
 — Wiadomo księciu, że nie umiem kłamać... Honorem ręczę, że Murf żyje... niebezpieczeństwa niema. Chciałem wezwać kilku jeszcze lekarzy dla porady, ale