Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/78

XX.

OPOWIADANIE SZURYNERA.

 Szuryner zmieszał się do reszty.
 — Zbliż-że się... daj mi rękę, — rzekł Rudolf.
 — Wybacz, panie... chciałem powiedzieć, mości książę — Nazywaj mnie zawsze Rudolfem... jak dawniej.
 — Daruj pan, ale nie śmiem... — Bojaźliwie wyciągnął czarną rękę. Rudolf serdecznie ją uściskał.
 — Siadaj i powiedz mi, gdzie Bakałarz?
 — Jest tu związany! — rzekł doktór murzyn.
 — I Puhaczka także, — dodał Szuryner.
 — A mój biedny Murf... Dawidzie, raniony?
 — W prawy bok; szczęście, że pod ostatniem żebrem.
 — Muszę się zemścić! Rachuję na ciebie, Dawidzie!
 — Wasza książęca mość wie, że jestem mu duszą i ciałem oddany, — odpowiedział doktór ozięble.
 — Jakim sposobem przybyłeś na czas? — spytał Rudolf Szurynera.
 — Zacznę od początku.
 — Dobrze, słucham.
 — Wczoraj po powrocie ze wsi powiedziałeś mi pan: „Postaraj się zobaczyć z Bakałarzem; powiedz mu, że jest dobry interes do zrobienia“. Zaraz więc pobiegłem do Cite. Szukam Bakałarza... Nareszcie złapałem go