Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/82

 — Nie potrzeba.
 — Alboż pan go wypuści?... Ah! panie Rudolfie, nie bądź tak wspaniałym... Ja zawsze powiadam, to pies wściekły...
 — Nie bój się... Już nikogo nie ukąsi!
 — Więc go pan zamkniesz, gdzie na osobności?
 — Nie... za pół godziny wyjdzie stąd...
 — Bez żandarmów?
 — Tak.
 — I sam?
 — Tak, sam... i będzie mógł iść, gdzie mu się podoba — odpowiedział Rudolf z okropnym uśmiechem.
 Doktór wrócił.
 — A cóż, Dawidzie... Jakże Murf?
 — Śpi teraz, mości książę... ale niebezpieczeństwo jeszcze nie minęło.
 — O! Murf!... zemsty!... zemsty! — zawołał Rudolf z zimną i nieubłaganą złością. Potem dodał:
 — Dawidzie... mam ci coś powiedzieć. — I powiedział mu kilka słów do ucha. Murzyn zadrżał. — Wahasz się? — spytał Rudolf.
 — Nie waham się, książę... myśl ta zawiera zaród reformy prawa karnego, godny uwagi prawników... kara twoja jest zarazem prosta... straszna... i sprawiedliwa... W obecnym przypadku można ją wymierzyć...
 — A będzie miał przed sobą nieograniczone pole skruchy i żalu — dodał Rudolf.
 — Wyjdź do drugiego pokoju, — rzekł Rudolf do osłupiałego Szurynera — w biurku leży czerwony pugilares, przynieś mi z niego pięć biletów po tysiąc franków...
 — A dla kogo?
 — Dla Bakałarza... każ go zarazem przyprowadzić.