Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/85

derstwo... Ty umrzesz... przez wzgląd na żonę i syna ocalę cię od rusztowania... Rozgłosimy, że w obronie życia swojego zostałeś zabity... Przygotuj się... broń nabita.
 Bakałarz, w mniemaniu, że godzina ostatnia wybiła, drżał konwulsyjnie, usta mu zbielały; ledwie zdołał wyjąkać:
 — Przebaczenia!
 — Dla ciebie niema przebaczenia. Jeżeli tu nie umrzesz, czaka cię rusztowanie...
 — Wolę zginąć na rusztowaniu... przynajmniej jeszcze ze dwa miesiące pożyję... Cóż to panu szkodzi, skoro mnie kara nie, minie?!
 — Ale twoja żona... twój syn... noszą twoje nazwisko.
 — Moje nazwisko już jest sbańbione... A prawo nie dozwala nikomu być sędzią we własnej sprawie.
 — Prawo!... Śmiesz odwoływać się do prawa, ty! ty, co od dwudziestu lat prowadzisz otwartą wojnę ze społeczeństwem?
 — Przynajmniej daruj mi życie! przez litość!
 — Czy powiesz mi, gdzie twój syn?
 — Powiem... powiem wszystko, co wiem.
 — Wyjawisz mi rodziców biednej dziewczyny?
 — Papiery w moim pularesie wskażą ślad umożliwiający wynalezienie ich. Zdaje się, że matka jej jest wielką damą...
 — Gdzie jest twój syn?
 — Oddałem go jednemu z moich towarzyszy, który zdołał uciec, kiedy mnie przytrzymano... Ten wychował go, kazał nauczyć buhalterji i umieścił przy bankierze.
 — Przerażasz mnie, — rzekł Rudolf ze zgrozą; — są zbrodnie, których się nawet nie domyślałem. Dlaczego umieściłeś syna u bankiera?
 — Ażeby zostawał z nami w porozumieniu... i zyskawszy zaufanie bankiera... mógł podpisywać jego imię.
 — Mój Boże! tak poprowadziłeś syna... syna!